هر روز با مثنوی
در جنگ خندق حضرت علی(ع) بر پهلوان زورمند عرب پیروز و او را بر زمین کوفت.حضرت علی(ع) شمشیر خود را بالا برد تا سر آن پهلوان زبون شده را بزند که ناگه آن پهلوان بر صورت زیبای حضرت علی(ع) آب دهان انداخت و حضرت علی(ع) شمشیر خود را انداخت و از کشتن دشمن خودداری کرد:
در غزا بر پهلوانی دست یافت. زود شمشیری برآورد و شتافت
او خَدو انداخت در روی علی افتخار هر نبی و هر ولی
آن خَدو زد بر رخی که رویِ ماه سجده آرد پیش او در سجده گاه
در زمان انداخت شمشیر آن علی کرد او اندر غزااش کاهلی
دشمن که از کار او انگشت به دهان مانده بود گفت:چرا مرا نکشتی و دست نگاه داشتی؟ حضرت علی(ع) گفت:من برای خدا شمشیر می زنم و بنده خدا هستم و تحت امر هوای نفسانیم نیستم و نمی خواهم به خاطر خشمی که از آب دهان انداختن تو بر روی صورتم انداختی تو را بکشم ،به همین علت شمشیرم را کنار انداختم تا خشم از تنم بیرون رود سپس به خاطر خدا سر از تنت جدا کنم:
گفت بر من تیغ تیز افراشتی از چه افکندی مرا بگذاشتی؟
آن چه دیدی بهتر از پیکار من تا شدی تو سست در اِشکار من؟
آن چه دیدی که چنین خشمت نشست تا چنان برقی نمود و باز جَست؟
آن چه دیدی که مرا زان عکسِ دید. در دل و جان شعله ایی آمد پدید؟
در شجاعت شیرِ ربّانیستی. در مُروَّت خود که که داند کیستی
گفت من تیغ از پی حق میزنم بنده حقّم،نه مامور تنم
شیر حقّم،نیستم شیر هوا فعل من بر دین من باشد گوا
ما رَمَیتَ اِذ رَمَیتَم در حِراب. من چو تیغم وان زننده آفتاب
مثنوی مولوی،دفتر اول
درباره این سایت