هر روز با مثنوی
یار مهربان از سفری دور و طاقت و فرسا آمده بود و میهمان یوسف پیامبر بود. حضرت یوسف او را بسیار عزت و احترام کرد و با او درباره دوران کودکی و خاطرات شیرین کودکی صحبت کرد و از هم صحبت با او بسیار لذت می برد؛بعد از تعریف هایی که باهم کردند یوسف پیامبر رو به یار دیرینه اش کرد و گفت:ای دوست جانی من برایم هدیه چه آورده ای؟
میهمان رو به او کرد و گفت:بسیار فکر کردم و گشتم اما شما را لایق چیزی نیافتم و هرچه که دستم به سمت آن رفت دیدم که شما دوست من در خزانه شاهی خود دارا هستی.پس هدیه آوردن من برای شما مثل زیره به کرمان بردن و قطره به دریا بردن است:
آمد از آفاق یار مهربان یوسف صدیق را شد میهمان
گفت یوسف هین بیاور ارمغان. او ز شرم این تقاضا زد فغان
گفت من چند ارمغان جُستم ترا. ارمغانی در نظر نامد مرا
حبهّ یی را جانب کان چون برم. قطره یی را سوی عَمّان چون برم؟
زیره را من سوی کرمان آورم. گر به پیش تو دل و جان آورم
نیست تخمی کاندرین انبار نیست. غیر حُسن تو که آن را یار نیست
به نظرم رسید که آینه ای برایت بیاورم رفیق که روی مثل ماهت را در آن ببینی و یاد دوست گرمابه و گلستانت بیفتی:
لایق آن دیدم که من آیینه یی. پیش تو آرم چو نور سینه یی
تا ببینی روی خوب خود در آن ای تو چون خورشید شمع آسمان
آینه آوردمت ای روشنی. تا چو بینی روی خود،یادم کنی
آینه بیرون کشید او از بغل. خوب را آیینه باشد مشتغَل
مثنوی مولوی،دفتر اول
درباره این سایت